مباش غره به سامان این بنا که نریزد

جهان طلسم غبارست ازکجا که نریزد

مکش ز جرات اظهار شرم تهمت شوخی

عرق دمی شود آیینهٔ حیا که نریزد

به جدگرفتن تدبیر انتقام چه لازم

همانقدر دم تیغت تنک نما که نریزد

قدح به خاک زدیم از تلاش صحبت دونان

نداشت آن همه موج آبروی ما که نریزد

به گوش منتظران ترانهٔ غم عشقت

فسانهٔ شبخون دارد آن صدا که نریزد

دل ستمکش بیحاصلی چو آبله دارم

کسی کجا برد این دانه زیر پا که نریزد

به باد رفتم و بر طبع کس نخورد غبارم

دگر چه سحرکند خاک بی عصا که نریزد

نثار راه تو دیدم چکیدن آینه اشکی

گرفتم از مژه اش برکف دعا که نریزد

خمید پیکرم از انتظار و جان به لب آمد

قدح به یاد توکج کرده ام بیا که نریزد

به این حنا که گرفته است خون خلق به گردن

اگر تو دست فشانی چه رنگها که نریزد

غم مروت قاتل گداخت پیکر بیدل

مباد خون کس ارزد به این بها که نریزد